?

Kedinin kuyruğu gibiyim. Mutluyken dik. Korkunca da. Belli değil; mutlu muyum, korkuda mıyım.

parmağımın ucunda, başımın içinde

Nasıl dayandım? Omuzlarım parladı o gece. Kedi hapşırdı. Nefesli çalıgılara üfledi dudaklar, ciğerler. Parmaklar harflere bastı, notalara dokundu, rakamları itti. Tak tak tak tak tak, tık tık tık tık tık... Nefes alıyorum, içimde tutuyorum, üf üf üflüyorum. Nefes veriyorum. Gelmiyor. İçimden çıkmıyor. Tepemde tütmüyor. Gözümün önünde halbuki. Bir yere kaybolmuyor. Tekrar etmek için çok erken. Tekrar gitmek için çok geç.

gerçek

Biraz gerçekçi olsaydım bira şişemin yüzeyinde oluşan su damlalarını bir işaret saymazdım.

yok yok

Küçükken evde Fransızca bir çocuk kitabımız vardı. Yok-Yok isminde bir kahramanın maceralarını anlatıyordu. Sanırım. Resimlerinden anladığım ve aradan geçen 25 yıla rağmen aklımda kalan bu. Tabi Yok-Yok benim için Türkçe anlamını hiç yitirmedi. Yok yok, hayır hayır. Annem de hikayeyi hiç Türkçe anlatma zahmetine girmedi, bizim de doğuştan çat pat Fransızca bildiğimizi umuyordu sanırım. Fakat durum böyle değildi.
Bugün ben şu 30 yaşımdaki halimle (hamile halimle der gibi oldu, 30 yaşın ne hali varsa artık) her yok yok dediğimde aklıma geliyor.
Arayıp sormak gerek belki de - yokyok.
Belki o da düşünmüştür bunu - yokyok.
Hata bendeydi - yokyok.
Ondaydı - yokyok.
İyi bir içmek lazım - yokyok.
Çok içmek lazım - yokyok.
Hatasız kul olmaz - yokyok.
Yarın gidip tıksırana kadar içeceğim - yokyok.
Başımdaki kırmızı salak başlık giderek aptal kırmızı başlıklı kız pelerinini andırıyor -yokyok.
Hiçbir şey anlamıyorum - yokyok.

en başında yoktum

En başında renk yoktu. Bembeyaz bir boşluk (boşluk beyaz mı), ya da simsiyah bir karanlık (karanlık siyah mı) vardı. Burnu Yunan heykellerininki gibi, küçük ve kırıktı. Kolu ve belki bacağının biri de öyle. Rengi ruhsarı atmış, onu çevreleyen toprağın ışıksız rengini almıştı. Toprak kokar olmuştu. Rutubetli bir durumdu bu. Genzi yanıyor, gözlerine dolan küçük taşlar mermerden vücdudunu sarıyor, yağmurlarla ona iyice sokuluyor ve her yerini yavaş yavaş oyuyorlardı.

mübalağasız sonbahar

Eskimişim, atın beni. Kaldığım yerden devam. Hiç mübalağa yok. Ayağımda 2 aydan fazladır giymeyi beklediğim yağmur çizmelerim (Temmuz'da aldım), hırkam ve yeni siyah elbisemle sonbahara ve hemen ardından kışa hazırım. Hemen gelsinler, üşüyelim, kat kat giyinelim, sıcak kupaları elimize alalım, çorbalar dilimizi yaksın istiyorum.

Sonra frene yükleniyorum çok kuvvetli bir şekilde ve geçmesin, diyorum. Geçmesin. 30 geçmesin, 20'ler gitmesindeki gibi. Geliyor ve gidiyor ama. Ayağına yapışasın geliyor yılların, sakız gibi. Yapışayım da beni fark edene kadar ezile uzaya gideyim onunla. Ne kadar gittiğim, nereye gittiğim önemli olmaz ki böylece. İstediğim kadar sonbahar, istediğim kadar kış, istediğim kadar yüz, istediğim kadar otuz. 

Hep bugün, hep yarın olabilir. Tamam yani çok imkansız şeyler hayalini kurduklarım ama şimdi bir düşün... Yıldız Parkı'na gitmişsin, ya da Yıldız'a, parka falan değil, herhangi bir yere gitmişsin. Ağaçların çok olduğu bir yer. Uzun ağaçlar, kısa ağaçlar, cüce ağaçlar, fidanlar... Sen nasıl istersen. Sırt üstü yere uzanmışsın. Altına ister bir battaniye sermiş ol, ister bir dünya. Gözlerin yukarıya bakıyor. Ağaçların uzayıp giden dalları ve dökülmek üzere sallanan yaprakları arasından gökyüzüne doğru. Sanki gökyüzü de seni görüyor. Bulutlar parmaklarıyla seni gösteriyor birbirlerine. Yapraklar sana doğru dökülüyor. Yağmur sana doğru yağıyor. İstersen kendine bir müzik bile seçebilirsin. İstersen toprağın altından, çok sıcak bir yerden gelir müzik, istersen uzaklardan, ağaçların bile arkasından, istersen buluttan, yağmurdan, beyaz kış ışığından, istersen kafanın içinden, istersen kendi gırtlağından. 

Oracıkta, sırtının toprağa kavuştuğu, gözünün gökle birleştiği o yerde zaman ilerlemeyecek. Kalkıp gitmek, kalmak, gelmek kavramları anlamsız olacak. O an yalnızca baktığın şey var orada. Sonbahar  var. Sonbaharın ayağına yapışıyorsun sakız gibi. Uzuyorsun, uzuyorsun, uzuyorsun. 

zeytin

               

belki de bu kadar yalnız olmamalıydık

bu kadar soğuk olmasaydı kışlar ilkbahar özentileri olmazdık

yazları sıcak ve kurak kışları soğuk ve yağışlı geçen coğrafya derslerini daha çok sevebilirdik

göçmenler olsaydık ya da sevimli şempanzeler

bir şişe suyun içine düşmüş bir tek zeytin

ya da dalı.

       

30.07.2000

zaman zaman

   1.

   Ay damlatıyor.

   Çok yapışkan.

   Parmaklarımı kestim, ay damlıyor.

   Parmaklarım yapışıyor.

   Ay, parmaklarıma yapışıyor.

   Parmaklarıma yakışıyor.

   Ay parmaklarımı sarmalıyor.

   Ay sarmalı.

   Ayın sarmal gücü.

   Ay sarmalı parmaklarımı.

   Ay sarmalı, dolanmalı boğazıma.

   Boğazıma yapışmalı.

   Yapışkan ve kaygan bir vadiden ay doğmalı.

   Vadiden içeri dolmalı.

   Ay sarmalı, suları ters akmalı.

   Sular vadiden yukarı dolmalı.

   Vadiye ay akmalı.

   Yamaçlar sarsılmalı.

   Ay tozuna bulanmalı tepeler.

   Islanmalı.

   Ay, ıslatmalı.

   Ay, suları almalı.

   Denize akmalı.

   Deniz, en görkemli ayların doğduğu yer.

   Denize ay doğmalı.

   Ay kaymalı.

   Ay sekmeli denizde.

   Ayın üstünden gemiler geçmeli.

   Ship ahoy!

   Yüzlerce kuş havalandı.

2. 

kışın mektup yazmaya özeniyor insan..

kar falan yok burada. soğuk sadece. soğuğu sever misiniz? ben severim. 

kuşlar çok üşüyor yalnız, annem buna çok üzülüyor. annemi teselli etmeye 

çalışıyorum. onlar nasılsa bütün hayatlarını dışarıda geçiriyor diyorum, 

alışkınlar soğukta yaşamaya. ekmek kırıntıları veriyor onlara balkondan. 

kırıntıları yemeye gelmediklerinde sinirleniyor, söyleniyor ve merak ediyor 

onları. sakın başlarına bir şey gelmiş olmasın? üzülüyor yine. ve ben yine 

teselli etmeye çalışıyorum, ve kış günleri annemle benim için böyle 

yuvarlanıp gidiyor, ve kuşlar arada bir balkonda annemin kırıntılarını 

yiyorlar. annem mutlu oluyor. ben de mutlu oluyorum.

burada kar yok, bahsetmiştim. fakat karı seviyorum ben. özlüyorum. "büyümüş" 

insanlar nasıl zaman zaman oyuncaklarını özlerse ben de karı özlüyorum. 

kuşlar annemi tatmin ettiği gibi beni tatmin etmiyor. yolculukla karışık kar 

özlemlerim tutkuya dönüşüyor. yanar dönerli ışıklarını özlüyorum büyük 

şehirlerin. yanar döner ışıklar, kar altında daha büyülü görünüyor 

hayalimde.

geceleri kavanozu yarıya kadar suyla dolduruyorum. içine yüzen mumlardan 

atıp karanlıkta danslarını izliyorum, gölge oyunları bana yine tutkuyla 

bağlandığım, saplandığım karlı büyük şehri hatırlatıyor. bu kadar nefret 

edilen ve bu kadar arzulanan şey illa aşk mı olmalı, yoksa aşık mı?

çok fırtınalı günlerde içeri kar dolar ümidiyle pencereleri açıyorum. fakat 

pencereler yeterli değil kışı içeri almaya. pencereler kıştan çok uzakta 

kalıyorlar. evimiz, kışın yaşandığı yerlere uzak kalıyor. fakat yürüme 

mesafesidir ay her yerden.  ay, penceremize yakındır. oradadır, ağaçların 

arkasında, dağın üstünde. kışsa uzaklarda kalıyor. yürüyerek gidemiyorum 

yanına.

karla karışık bir yolculuğa çıkmalı, aklım karmakarışıkken...

3.

sandığımda sağım uyuştu

aklım harmanlaştı

karıştı

sevimlileşemeyen bir döngüydü

başımda çemberleşen

askıdan sarkan yılan dilli orman kedisiydi yüzüme

ve kız kulesinde ölen bendim

yı(a)lana aşıktım

bir doğurgan uçuşkan oldum sonunda

nefret etti benden meleklerle tanrılar

uçuştum

ekimdi aylardan

geçti.

4.

uyandığımda

beynimin loplarına

egzersiz yaptırdığımda

saçma sapan kuşlar görüp

saçma sapan güldüğümde

ve ayaklarımın altında

kırmızı halıların olmadığını anladığımda

ağladığımda

ses verip veremediğimdedir

dilimin tomurcuğu

bira şişesinin yeşil duvarına asılı kalmış

şaşmış

bir köpük yeşilimsisiyim

bir pencere kenarına düşmüş yaprak kurumsusuyum

matematik defterinin arasına sıkışmış not unutulmuşuyum

tam olarak

ağlayabilmiş miyim?

5.

öyle çok kızıyorum ki hayata sürekli didişmek zorunda kalıyorum ve hikayeler

uydurup avutmak öyle zor oluyor ki bazenlerde takılıp kalıp sonunda çengeli

koparıp atıyorum ve sabaha karşı uyanıklığımdan faydalanıp beni terk etme

girişimi olan insanları sıraya diziyorum onlar oyunlar oynarken çay bahçeli

sahillerde ben onları avutmaya hazırlanıyorum saatlerce

yanımdan fırtına artığı çer çöp bırakarak geçip giden

ve zamana beni sürekli şikayet eden mızıkçı hayat,kuşlar,kareler

yanıbaşımda beni vurmak için hazırlanan

gözlerimin kahverengisini hor gören o aptal bakışlı duvarlar

öylece kabından sıyrılıp çıkıverememiş öylece kalakalmış hayatın

gözbebeklerinde

bir damla yağmurun ve saçlarıma dolanan yosun kokusunun öcünü almak için

geldim dünyaya

saçımdan bir tel koparıp büyü yaptırmış olmalılar

büyücülerin en ulusuna götürmüş olmalılar

tuzlu sudan bir bardak içmiş olmalılar

saydam heykellere ayak uyduramayıp utanmış

utançlarını ayırttıkları mezarlara gömüp

başlarını henüz isimlerini yazdırmadıkları mermerlere dayayıp

ölü uykusuna yatmış olabilirler

aranmamış koşturulmamış uyandırılmamış olabilirler

öç almak için saatin gece yarısını haber vermesini bekleyemeyeceğim

koluma babaannemin bastonunu takıp sırtıma da yatağımı yükleyeceğim

sabah olurken .

5.

surlara çıkıp bağırdım dün

yansıdı sesim aynalara

yüzüm silindi tüm aynalardan

aynaları yaydım,

sofra bezimi serdim üstüne

ayraçlarımı yemeye koyuldum

afiyetle

6.

benle başlayan ve karşılıklı çoğalandı

başladığı yerde ben vardım

tükendiği yerde yine ben

yüzüm ne nurlu göründü yüzüme

ne karanlık göründü

bir ışık yansıdı-yansımadı

aynaya

7.

iç içe geçmiş

el ele vermiş

koyun koyuna girmiş

öpüşmüş sevişmiş

kırılganlıklarını yitirmiş

miş'li geçmiş aynayı yemiş

8.

hayatım

işaret parmağımın ucunda

baş parmağımın korumasında

ve hayatım

yüzük parmağının

anlamsız dostluğunu seviyor

ve hayatım

serçe parmağımın

şamaroğlanlığı olmasa

tatsız olurdu.

9.

benim sevgili şehir manzaralı odam!

köy düğünü gibi bu şehrin her manzarası

başka manzara da kabul etmiyor gözlerim son zamanlarda

yorulma hastalığı başladı

bir ayağı denizde gözlerimin

bir ayağı şakağımda

ve aslında yerlerinde durmuyorlar

gözlerimin ayakları

bu şehri aşmak

bu tepeleri delmek

tepesi düzlüğü çukurları

başka köy düğünleri görmek istiyor

gözlerim sınır tanımıyor

ve görmek için bakıyor şehrin ellerine "parmaklarına"

ayaklarımın kalası yok burada

sabırsız

sınırları çiğnemeye üstünde zıplamaya

ellerimde kağıtlarla.

10.

ben var ya

ta benim olduğum yerde

yerin yerinde olup olamadığı

köşeli(msi)

çıkıntılımsız-mış-tırtır

ne göl

ne gök

gibi kararsızdım

geldim

oldum

11.

sahiplendim de ben

sonra da terk ettim hepsini

'hepsi'ndeliklerimin

birini yutturdum

yutarmışçasına

ve sağımda

sendelemediklerimle ben

sendelediklerimde onlar-mışcasına.

12.

yoruldum

kafam döndü beynimin içinde

gözüm bir otobüs camı aradı gözlük niyetine

otobüse binemedim

ağladım sayılır

yola gidemedim

nefessiz mi kaldım ne

ben bir çay içeyim en iyisi,

şirketten olsun.

13.

gittim ben galiba

biyere

bi"yer"lere

kendimi yolpaketi yapıp

bi kaplumbağa gibi

biyerLERe gittim gibi

her gittiğim BİYERde

bi YOLPAKETİ daha katıp kendime.

şimdi yine yolpaketi oldum

tesbih böceği gibi

toparlandıM

TOPARLAcık oldum

"TOPLA"dım pıllarımı

ve pırtılarımı bi leyleğin YUVAsına bıraktım

kışa doğru "ardım"a katılır nasılsa.

13.

zamanlardır,

çok zamanlardır,

bi de

zaman vardır.

ama ben

çok zamanlardır

karıştırdığımdan mıdır

yoksa

yokluktan,

yokluğumdan,

yoksa

benden,

bizden midir,

yokum gibi,

evde yokum.

gibiliklerimden arınayım da

içine düşmeyelim

diye diye

bi de

peşimden koşmayalım diye diyedirler.

bööledir bunlar.

bööle bööle düşülürr.

14.

yırtıldı ağzım ve içime aktı

sözler

bir adım geri şimdi

ya da solucan adımıyla ileri

sürünmek istediniz mi siz hiç

acaba

belki de

farzedelim ki...

bi de madem su kenarındayız

atlasak olmaz mıydı yani

çıplak olmasak

yada çıplak değil de

çırılçıplak

o zaman sevişilir mi

yani suyun içi karanlık olmasa

saat kaç oldu şimdi?

sevişme zamanı geçtiyse gidelim buradan

ve bazı heykellere bakalım

kalçalarının altından bacaklarına sarılalım

ve başımızı karınlarına dayayalım

doğurgan olsun karınları

suya bebekler doğursunlar

doğum günlerini kutlayamayacakları

yada meyveler versinler

don olduğunda kaybetsinler meyvelerini

kimseye yaramasın

kara taşlar doğursunlar

ağlayamasınlar

bir odada

bir başlarına doğursunlar

sadece Onu tanısınlar

O, yüz vermesin

bir ağaç diksin tarlasına

ama gövdesini kireçlemesin

hastalıklar tırmanabilsin gövdesinden meyvesine.

başına yastık kılıfını bürlensin

şişmiş ayakları yuvarlansın her yere

hacıyatmazlar gibi...

15.

bişey daha

ne ki bu etrafımızdaki

soluğumuzu saran

karga boku sadece

o kadar

püf diye çıkıyo ya son nefes

bunu vermek için mi herşey

bi PÜF için mi

karga boku kadar bi süre işte..

çok mu karamsarım? bilmem.. öyleyse boşverin gitsin.

16.

anlattığım nasıl olsa bitecek bi yerlerde kırmızı örgüden yol yol uçları

salkım salkım göze göre salkım saçak bir kaçak yeşil olamayan gri ovanın

göbeğinde zeytin çekirdeği bir karganın öğle yemeği artığı petekleri gün

ışığına çıkardığında duyulabilecek kadar güzel çıplak altın sarısı petek

petek bal kokusu birbirinden habersiz şaşı gözler bağırdı tuğlalar ateş

saçtı üst üste konmuş, boyanmış kadının makyajı aktı dediler sözcük yutmuş

kadın karnı uğuldamış kulakları duymamış kulaklar üst üste SAĞ BAŞTAN BAŞLA

SAYMAYA başla... başını oynat sola döndü sonra sokak adamı şarap şişesi

karnı guruldadı bu kez kadını gördü. toprak kaplarda pişmiş kaçık. sarnıca

düşmüş çocuk ben duymadım uğuldadı yalnızdı altı altı geldi zarlar varolan

en büyük yenilgi habercisi eylendi biraz kuyuda eğlenmek nedir kadın kelime

yutmuş.

17.

soğuk soluklar yuttu. gölgesini göremeyeceği kadar küçüktü gövdesi,

gövdesinin gölgesi için güneş yoktu.

18.

içeri girdiğimde, sarı abajurun altında yere oturmuş siyah beyaz

zamanlarımızın fotoğraflarına bakıyordu.

girdiğimi fark etmedi. öylece durup seyrettim. saçları hala beline kadardı.

ama yıllar ona da torpil yapmamış. beyazlar var arada. kuş kanatları gibi

fotoğrafların arasındaki elleri. parmakları incecik. keten gömlek giymiş.

eğildikçe kemikli omuzlarını görüyorum yıllar sonra. yavaş adımlarla

yaklaştım, beni fark etmesin istedim. sadece seyretmek istedim. tam önünde

durdum. önce ayaklarıma baktı, dizlerime, karnıma... zeytin gibi kapkara

gözleri gözlerime öyle yavaş değdi ki, sanki bir on beş yıl daha bekledim o

"an" için.. ayağa kalktı. yan yana, upuzun uzanmıştık sanki, tavana doğru...

parmaklarıyla yüzümü öptü, gözlerini gözlerime değdirdi... her gün herkes

için kullandığımız kelimeleri oyunlarımıza alet etmemeyi öğrenmiştik yıllar

önce, ya da öğretmiştik birbirimize ve unutmamıştık. kelimeler başkaları

içindi. dokunuşlar, sevişmelerse bizim için. soluklarımız iyice titremeye

başlayınca bıraktı gözlerimi. kapıya yürüdü. ellerini arkasında birleştirip

on beş sene önce her topluluk içinde yaptığı gibi seni seviyorum işareti

vermesini bekledim. ellerini arkasında birleştirip tırnaklarını parmaklarına

batırdı.

19.

bence

kafama göre işte

aldım

koydum

gittim

gitti

gelen giden

yazsan

yazardım

bencildim bencilim menzilime giren kuşları ilk ben görüp bunlara ağlayıp

dişsiz timsahlara üzülüp durup penceremi patlatıp asma ağacına yuva yapıp

saksılarıma yağmurlar yağdırıp iyice bencilleştim.

20.

biri

varmış :

sallana

sallana

bir

o

yana

biri

yokmuş:

sallana

sallana

bir

bu

yana

yana

yana

her

duvara

döne

yana

her

kucağa

o

bucağa

öbür

uca

21.

işaret etmek mi?

işaret eden mi?

yalnızca işaret mi?

im mi?

"bu" mu?

"bu"yu işaret eden mi?

işaret edilen mi?

bunların hepsi mi im?

kime işaret ediyor im?

kimin işareti im?

im tanrı mı?

ben neresindeyim?

araç mıyım?

im araç mı?

amaç mıyım?

im amaç mı?

neremize konuyor im?

neresine işaret ediyor?

nasıl nefes alıyor?

nasıl kanatlanıyor?

nasıl uçuyor?

nasıl konuyor im?

bu im nereye konuyor?

nereye koyduk imleri?

imleçle kol kola soktuk imleri.

nokta.

22.

BEN

-olgu'dur:

soru(n)

cevap

sebep'tir

-olay'dır:

neden

nasıl

nerede

ne ile

ne zaman

kim'dir

-matematik'tir:

e=m.c2

e=esas

m=mutlak maneviyatın mevcudiyeti

c=can'dır ve can'dır

-eşitlik'tir:

2+2=4

iyi + iyi = iyi

-eşitsizlik'tir:

2+(-2)=4

iyi + kötü = iyi

kötü + iyi = kötü

-belirsizlik'tir:

0=?

sıfır nedir?

-cümle'dir:

bir ben var bende benden içeri

23.

aşk, şiddetin en evrensel biçimidir ve aşk benzemez hiçbir okulda

öğretilene.

ekin

24.

BEN

-olgun'dur benleri boynun:

sorgu, ellerimizin verdiği cevap

sebep'tir konuşmamız

-oyun'dur:

nedenliğe

nasıllığa

neredeliğe

ne ileliğe

ne zamanlığa

kim'liğe soyundur

-otomatik'tir:

36 derce

70cm

maneviyatın mevcudiyeti: hacim

c=can'dır ve can'dır, cemal'dir ve can'an'dır

-eksiklik'tir

eşelenir

iki kol + iki bacak=iki göz + iki boyut

iyi + iyi = iyi ve mecbur

iyi - kötü = iyi ve kendi

-çokluk'tur

kıyamettir

kıyametredir

gıyabındadır

gıybettedir, ettedir

iyi + kötü + çirkin = iyi

kötü + iyi + güzel = kötü

-belirginlik'tir:

0=? 3.tekildir ten

sıfır nedir? bizden

-öz'dür:

sen bensen ben kimim?

25.

Ay damlatıyor.

Çok yapışkan.

Parmaklarımı kestim, ay damlıyor.

Parmaklarım yapışıyor.

Ay, parmaklarıma yapışıyor.

Parmaklarıma yakışıyor.

Ay parmaklarımı sarmalıyor.

Ay sarmalı.

Ayın sarmal gücü.

Ay sarmalı parmaklarımı.

Ay sarmalı, dolanmalı boğazıma.

Boğazıma yapışmalı.

Yapışkan ve kaygan bir vadiden ay doğmalı.

Vadiden içeri dolmalı.

Ay sarmalı, suları ters akmalı.

Sular vadiden yukarı dolmalı.

Vadiye ay akmalı.

Yamaçlar sarsılmalı.

Ay tozuna bulanmalı tepeler.

Islanmalı.

Ay, ıslatmalı.

Ay, suları almalı.

Denize akmalı.

Deniz, en görkemli ayların doğduğu yer.

Denize ay doğmalı.

Ay kaymalı.

Ay sekmeli denizde.

Ayın üstünden gemiler geçmeli.

Ship ahoy!

Yüzlerce kuş havalandı.

26.

Karnının üstünde birleştirdiği elleri o kadar küçük ki... O elleri gören kim

olsa, gözleriyle konuşan bu dolgun dudaklı kadının küçücük bir kahve

fincanını bile kavrayamayacağını düşünür, incecik parmaklarının hiçbir

eldiven tarafından sıkıca sarılamayacağına ve parmaklarına hiçbir yüzüğün

tutunamayacağına inanır. ancak bir papatya sapını tutmaya yakışacak elleri,

saklanırmışcasına birbirini kavramıştır. Fakat ipek bir mendili tutar gibi

birbirini tutan ellerin asıl sarmaladıkları ikinci bir hayatı müjdelemekte

olan ipeksi şişkinliktir.

27.

deniz böcekleri ve kabukları konuşmaz

ve unutmaz

kafası karışmış bir gün bir kafadanbacaklının

unutmuş sanmışlar

böcekler hep kabuklarının içinde saklarlar

unutmadıklarını

unutmaya çalıştıklarını kabuklarına katarlar

unutulmuş sanılan kabuğun umutsuzluğudur

uyku

Mümkün kıldı her şeyi

Yanağımı koparmaya çalışan kozalaklar tıraşlanmış bacaklara

Ve salyangozlarsa ters okuyan gözlere aktılar

Kırmızı halılar uzaklaştılar ben yürüdükçe

Sessiz harfleri tüketmek üzere yola çıkmıştım

Hafızdım

Korkmuştum

Hıçkırmıştım

Dallarımı çekiştirip sofralar kurdular üstlerine

Mümkün kılındı her şey

Havalandırma boşluklarından bana doğru

Yaramadı içtiğim su

Ve yazdığım sesli harf

Korkmuştum

Unutmaya yatkındım

Uyanmaya

Yattım

Karıncalandı yüzüm

Kendim gördüm benimi

Mümkün kılınca her şeyi

Bisküvi kırıntılarından hamur

Kuş gagalarından fön makinesi

Gazete karasından boya

Yaptım

Yapmadım

Yaptım

Yapmadım

Hıçkırdım

Hiçbirdim

Zarlarımın arasında fareler gezindi

Bilgisayar oyunu muydu

O gitmemiş miydi tuvalet kağıtlarına sarınıp

Mümkün kılınınca her şey

Oturup elma saydım

Parmaklarımdan çoktular

En unutandım

Hafızdım

Hafızsa dediler

Hafızdır

Tersten okununca yazılar

En heybetli uykulardan uyanır

Islak ağızları yapış yapış

Emerler sözlük harflerini

Mümkün kıldırır

Korkuyu

Korku uyurken kollarımda

Tenimle beslenir dolmakalemler

Uyku mümkün kılar kakalağın hafızlığını

28.03.05

şiir güncesi

I.

Şehirdeki

Korkudan

Ne kadar

Uzaklaşırsan

O kadar

Yakınına

Gelecek

Senin,

Çünkü sen hiç

Şehrin

Korkusu olmayı

Denemedin

Ve kendi

Pembe

Gözlüklerini

Yaratmayı

Değil

En

Yakınındakininkini

Kullanmayı

Denedin hep,

Sana

Küçük yada

Büyük

Gelmesini

Umursamayarak

Çerçevenin.

II.

Dünyada

Binlerce

Renk

Olsaydı

Sadece

Birini mi

Beğenirdin?

Aynadakine yalan

Söyleme

İnsan,sen

Sadece kırmızıyı

Sev(e)mezsin

III.

Nedir bu

Uykusuzluk

Tutkusu?

Uyku

Uykusuzlukta

Olduğundan mı,

Yoksa

Hayal

Edebileceğni

Rüyanda

Göremeyeceğin

Korkusundan mı?

IV.

Günler

Bittikçe

Azalıyor

Ve

Bitirdikçe

Çoğalıyor

Ve her gün

Batımıyla

Bir bilet

Kesiliyor

Diğerine,hiç

Kullanılmayan

  

IV.

Dibe

Vuruşun en

Çekicisi

Ve en

Tehlikelisidir

Aşk.ve hep

Birlikte

İnkar

Ettiğimiz

Kadar

Korkunç ve

Hayata

Dair…

VI.

Tabanwaya

Yükleniyor,

Tabanvaya

Bile para

Harcıyoruz

Parasızlıktan

VII.

ellerimde parçaladığım her şey

hayatım

hayatımın yüzüne kapattığım her kapı

cebimden çıkartıp fırlattığım her anahtar

aklımdan çıkardığım her sözcük

dışkılarım-dışladıklarım-

ayaklarımın altında parçaladıklarım

her çimen ve ben.

Kulağımı dayadığımda saatin çıkardığı her seste

Ve sessizlikte

Benim olan her şeyi

Gerçekte bana ait olan tek şeyi tüketiyorum

Bana varlığımdan yokluğuma dek

Sunulmuş ve sunulacak olan tek şeyi

Beni.

VIII.

Hayatımızı her gün bira şişelerinde bitiriyoruz

Güneşin battığı yere doğru kaldırarak kadehlerimizi

Güneş,güneş saçlıydı,güneş yüzlüydü

Güneş gibi kalbini bize açmıştı

Gardoraplarımızdan hiç çıkarmadığımız giysilerimizi giymiştik özenle

Birer güneştik hepimiz

Birer güzel

Güneşle aramızda bir deniz vardı

Ve biz o denizi bira şişelerinde bitirmiştik

IX.

Neden hep susmak zorunda kaldıklarımız beynimizdekiler

Ve midemizin almadığı bir hayatı yaşıyoruz yaban gibi

Yavanlardan zevk almaya çalışıyoruz kendimizi yaratabilecekken

Ve evimizin kaç odalı olduğu gibi gereksiz bilgilerle şişirip beynimizi

İş

Düşünmemiz gerekene gelince uykuya atlıyoruz

Uykuyu güvenli ana kucağı görüyoruz

Gözümüzün öündeki perdeyi görmüyoruz

Perdedeki resimleri hayatımız sanıyoruz

X.

Peydahladığımız aşkımızdı bencillik

Ve sokak lambasının ışığı sönene dek incelemekti

Seni, beni, ve darboğazı

XII.

Yalnızlık

yalınlamadan hayatımızı

sen beni bulmadan önce

ben eni bulmalıyım

musluğun tekdüze damlaması gerek artık

tamirciye değil

öze gerek var

ve bir aynaya değil

büyütece ve kurşun kalemlere

XII.

Beynimizin sokak köşelerinden çıkarıp başımızı

Meydandaki hayata dikmişiz gözlerimizi

Gerçek hayat çekildiğimiz köşemizde mi

Meydanda mı tereddütündeyiz

XIII.

Bıktım

Yastığım

Taşımıyor

Kafamı

Düşüncelerimin

Ağırlığından

Şubat 2002