Bugün annemle yürürken bebekli kadınların neden çok yavaş yürüdüklerinin sırrını çözdüm, insanlığa bir katkım oldu. Sebep çok basit: attığın adımı o kadar yavaş atacaksın ki, ite ite götürdüğün sepetin içindeki bücür eve döndüğünde 0,1 mm büyümüş olsun. Yoksa uyusun da büyüsün diye ömür geçmez.
Önümüzde annesinin ittiği sepette uyuyan bebeği görünce annem beni şöyle bir süzdü. Orada yatan ve büyümeye çalışan vücudu tarafından öldüresiye yorulan minik yaratığa kıyasla ne kadar büyük, kocaman, uykusuz ve sevimsiz göründüm gözüne kim bilir... Düşününce, sizin de bir zamanlar bu kadarcık olduğunuza ben bile inanamıyorum, dedi.
Beni daha fazla içinde tutamayacağını anladığı günden bu yana neredeyse 30 (yazıyla otuz) yıl geçmiş. Bu sürede annem her geçen gün biraz daha anneleşti, gözümle gördüm. Annemin anneliği kardeşim ve benimle birlikte her gün 0,1 mm büyüdü. İçine sığmadı, bizim gibi. Ama koyacak yer bulamadı, onu içinden çıkarıp hayatına devam edemedi. Anne olmak, çocuğunun olmasından daha mı zor? Annemin anneler günlerinden birine az kaldı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder